راز عشق

راز مگوی عشق

43- انسان فقط کسی را می تواند قلباً دوست بدارد که وی را

به سوی بی نیازی هدایت کند و نه اینکه نیازهایش را برآورده

سازد زیرا هر نیازی در انسان هر چه بیشتر برآورده شود

حریص تر می شود و فرد را هم دریوزه تر می سازد.

این است که معشوق هائی که بیشتر تسلیم هستند و

نیازها را بیشتر پاسخ می گویند بیشتر منفور واقع می شوند.

این یک قانون ذاتی در بشر است. این معشوق چه حکومت باشد

چه ارباب و رهبر و چه جنس مخالف و یا والدین و فرزندان و چه

خود خدا باشد. به همین دلیل انسان هایی که بیشتر مورد رحمت

خدا قرار دارند و از عیش بیشتری برخوردارند کافرترند مثل فرزندان

عزیزدردانه و یا همسران مطیع.

از کتاب " عشق شناسی " استاد علی اکبر خانجانی (راز مگوی عشق)

راز مگوی عشق:

3- انسان به میزان ترس از رسوائی به فضائلی چون مهربانی و گذشت و تواضع

روی می آورد و به زودی باورش هم می شود که براستی انسانی صاحب فضل و

رحمت و محبت و عفو و کرامت است. یعنی بزدلی و التماسش به ناگاه دعوی

برتری می کند و توقع دارد که مورد حرمت و ستایش قرار گیرد ولی ناکام می شود و

در این جنون به عداوت می رسد و از آنهائی که مورد رحمت خود قرار داده انتقام

می ستاند یعنی از کسانی که او را مورد رحمت قرار داده بودند تا رسوا نشود

انتقام می گیرد. این کل جریان اخلاق گرائی عامه بشر است.

7- انسان به چیزی تظاهر می کند که نیست: اخلاقی بودن، مردم دوست بودن،

مهربان بودن، و ... و نهایتاً "بودن". همه این ها تلاش برای بودنمائی است.

20 - دعوی کنندگان عشق غیرقابل اعتمادترین انسان ها هستند زیرا

بی وجودترین و کافرترین ترین انسان ها هستند. اینان همواره می خواهند

مسئولیت اعمال خود را به گردن دیگران بیندازند به گردن معشوق ها.

به حساب دیگران دست به هر کاری می زنند. آیا پلیدی جز این هست؟

آیا خیانتی بدتر از این ممکن است؟ آن هم با افتخار و طلبکاری و منت بر

معشوق بیچاره. با احساس و ادعای ایثار دست به هر خیانتی زدن، این است عشق!

از کتاب " عشق شناسی - راز مگوی عشق " استاد علی اکبر خانجانی